Een reeks tegenslagen in de ontwikkelingstrajecten van medicijnen verpulverde de aandelenkoers van 250 naar zo’n 55 euro.

De royale cashpositie – dankzij goed onderhandelen in de gelukkige jaren losgetroggeld van mastodont Gilead – heeft Galapagos behoed voor een enkeltje kerkhof, daar waar talloze biotech-beloftes hun eeuwige rust hebben gevonden.

De aandeelhoudersvergadering van eind april was de perfecte gelegenheid voor beleggers om bestuur en commissarissen eens stevig aan de tand te voelen. Een fysiek bezoek werd vanwege covid afgeraden, maar desondanks faciliteerde Galapagos geen webcast. Aandeelhouders konden vooraf schriftelijk vragen indienen. De antwoorden kwamen enkele weken na de vergadering.

En die antwoorden stemden niet vrolijk. Beleggers zullen pas later dit jaar meer vernemen over de strategische plannen. Wel meldde Galapagos alvast dat een opheffingsverkoop, ook door de banden met Gilead, niet aan de orde is. Een tegenvaller voor die aandeelhouders die hoopten op een snelle uitkering van de contanten (de beurswaarde is lager) en de verkoop van de pijplijn (aan Gilead?). Beleggers moeten nu hopen dat de pechreeks voorbij is en dat Galapagos een gelukkige hand heeft bij het plegen van overnames.

Je kunt als belegger begrip opbrengen voor de tegenslagen; dat geldt echter niet voor de governance van Galapagos. Terwijl Paul Stoffels als nieuwe ceo met een welkomstbonus is gelokt, krijgen zowel zijn voorganger Onno van de Stolpe als voormalig medebestuurder Piet Wigerinck een vertrekvergoeding mee. Ondanks alle tegenslagen en de koersval, ontvangen de bestuurders ook gewoon een bonus.

Goede argumenten om 23 jaar lang dezelfde ceo aan te houden zijn lastig te vinden; niet iedere ceo heet Warren Buffett. En argumenten om 18 jaar lang dezelfde president-commissaris aan te houden, bestaan zelfs niet. Bij Galapagos gebeurden beide zaken wel, en de governance verbetert niet in de nieuwe one-tier structuur, aangezien de nieuwe ceo tevens voorzitter wordt.

Beleggers zijn te mild over Galapagos.

Dit is een column van Errol Keyner, adjunct-directeur van de VEB