Terwijl naïeve buitenlandse investeerders denken dat een mooie premie op de beurskoers het KPN-bestuur aan de onderhandelingstafel lokt of op zijn minst dwingt, weten wij Nederlanders inmiddels wel beter. Onze nationale trots heeft een stevige beschermingsmuur gebouwd en kan zelfstandigheid afdwingen. En voor zover de bestuurders en commissarissen van KPN in een collectieve vlaag van verstandsverbijstering ooit een gewillig oor zouden lenen aan jagers, grijpt de Nederlandse politiek in.

KPN blijft als Nederlandse vennootschap dus gewoon aan de Amsterdamse beurs genoteerd en gaat niet op in een groter internationaal geheel, laat staan dat ze prooi wordt van de private equity aasgieren.

Met dit in het achterhoofd, was het bijna aandoenlijk om bestuursvoorzitter Joost Farwerck en scheidend president-commissaris Duco Sickinghe te zien acteren tijdens de recente aandeelhoudersvergadering. De overnamevoorstellen waren beslist zeer serieus bestudeerd en jawel, KPN hield vast aan haar eigen strategie en wilde die in zelfstandigheid uitvoeren.

Sickinghe riep dat de strategie van de jagers “niets nieuws onder de zon bood”, waaruit de VEB concludeerde dat juist de “goede KPN-strategie” geen reden voor afwijzing zou mogen zijn. De strategie was immers identiek, dus zou ze over een royale overnameprijs kunnen onderhandelen en die vervolgens voorleggen aan aandeelhouders. Maar nee, niemand anders dan KPN zou deze strategie goed kunnen uitvoeren; blijkbaar was KPN bang dat het topmanagement na overname meteen zou moeten of willen vertrekken. Sowieso had KPN geen trek in hogere schulden; ongetwijfeld zou private equity niet alleen kostenreductie naar ongekende hoogtes brengen, maar vooral de balans flink laten zweten. Meer rendement, maar wel hoger risico.

Er valt best wel begrip op te brengen voor de halsstarrigheid van KPN. Geen overnameprijs is hoog genoeg voor deze cruciale telecomspeler.

Maar wat doet KPN op de beurs?

Dit is een column van Errol Keyner, adjunct-directeur van de VEB