Eeuwigdurende of perpetuele obligaties (ook ‘perpetuals’ genoemd) worden in beginsel nooit afgelost. In beginsel, want vaak is er wel een clausule die de uitgevende instelling de mogelijkheid geeft deze instrumenten toch te beëindigen.

Doorgaans wordt de rentevergoeding eens in de zoveel jaar (vaak na tien jaar) aangepast aan de actuele stand van de lange staatsobligatierente, meestal met een opslag.

Een perpetual kan dus een goed instrument zijn om langdurig een beter rendement te behalen dan op langlopende staatsobligaties, maar daarvoor moet de belegger wel bereid zijn een aantal extra risico’s te lopen.

De belangrijkste risico’s van perpetuals

• Renterisico: vanwege de lange looptijd (voor de hoofdsom dus in beginsel oneindig) zijn deze instrumenten relatief gevoelig voor een stijgend renteniveau.
  
  
• Marktrisico: perpetuals worden uitgegeven door bedrijven of banken met een bepaalde kredietwaardigheid die is af te lezen aan de creditrating. Een aanpassing van deze rating kan de koers sterk beïnvloeden. Een voorkeur of afkeur in de markt voor bepaalde ratings eveneens.
  
  
• Faillissementsrisico: als de uitgevende instelling verlies maakt, mist de belegger één of meerdere rentebetalingen. Bij faillissement gaat bovendien de hoofdsom verloren, iets wat bij een Nederlandse staatslening vrijwel uitgesloten is.

Alle drie deze risico’s zijn bij een perpetuele obligatielening sterker dan bij een gewone obligatie van dezelfde uitgever, omdat dit kapitaal vaak een achtergesteld karakter heeft.

Beleggers moeten hiermee rekening houden en doen er verstandig aan om binnen het rentedragende deel van de beleggingsportefeuille de fractie perpetuals beperkt te houden en deze bovendien te spreiden over verschillende uitgevers.

En als de rentevergoeding slechts beperkt hoger is dan die op risicoloze staatsleningen, kunnen zij er beter helemaal van afzien.