De meeste VEB-leden zijn gepokt en gemazeld dankzij decennia beleggingservaring op het klokje. Ze kunnen wel tegen een stootje. Toch zit er af en toe een vreemde eend in onze achterban. Het schelden en tieren per telefoon, e-mail of brief richting de VEB bewijst dat een gevorderde leeftijd geen garantie biedt voor een zakelijke, beheerste of beleefde communicatiestijl. Het verwijt? De VEB zou zich te hard opstellen naar een onderneming, of treedt juist niet op. 

Natuurlijk, een belegger hoort liever goed nieuws over “zijn” onderneming, want positieve berichten kunnen de aandelenkoers omhoog jagen. Die hoop is echter van korte duur als het optimisme misplaatst is. Zo werd uw columnist lang geleden als kritisch VEB-afgezant uitgejoeld op de aandeelhoudersvergadering van Pharming, in de tijd dat voormalig ceo Francis Pinto zijn fans trakteerde op megalomane vergezichten met miljarden dollars. Die miljarden bleken uiteindelijk helaas geen omzet of marktkapitalisatie, maar bijgedrukte aandelen voor een fooi.

Omgekeerd verwachten soms diezelfde beleggers jaren later – nadat blinde verliefdheid voor een aandeel heeft plaatsgemaakt voor een net zo blinde haat – dat de VEB een deel van hun verlies juridisch weet te verhalen. In hun eerdere adoratie bleven ze maar – steeds goedkoper wordende – aandelen bijkopen, waardoor ze na capitulatie op tonnen verlies zaten. Vervolgens eisten ze woest dat de VEB juridische stappen onderneemt tegen hun voormalig liefje. Jammer, want zolang koersverlies niet aantoonbaar het gevolg is van misleiding of fraude, zijn de kansen op succes voor de rechter nihil. Maar als de VEB daarom afziet van actie, zeggen ze hun lidmaatschap op, vergezeld van een scheldkanonnade. 

Tegen deze enkele belegger zeg ik: ik betreur oprecht uw verlies en uw opzegging als VEB-lid. 

Maar in hemelsnaam, word volwassen.

Errol Keyner is adjunct-directeur van de VEB