Mijn aversie tegen hen valt echter in het niet bij die tegen de schijnheilige wereldverbeteraars die onze planeet per privéjet rondvliegen, vol bezorgdheid poolcirkels bezoeken en het plebs voorhouden dat het een groener leven moet leiden.

Inderdaad, ik zal niet snel op de Partij voor de Dieren stemmen. De orthodox-groene populatie zal mijn mening weliswaar verafschuwen, maar zal gecharmeerd zijn van mijn gedrag: ik eet weinig vlees, heb geen auto, reis per fiets en openbaar vervoer, houd niet van verre vakanties (of überhaupt van vakantie), gooi geen peuken op straat (het helpt dat ik niet rook) en schiet geen olifanten op safari. Het spiegelbeeld van sommige groene leiders. De miljardairs en adellijken die anderen manen sober te leven; u begrijpt wat ik bedoel.

Toch ga ik een lans breken voor duurzaamheid. Een variant die niet uitsluitend een groene basis heeft, maar die zeer relevant is voor beleggers. Een verstandige belegger belegt namelijk voor de lange termijn. Dan is het essentieel dat de ondernemingen waarin je belegt een duurzaam verdienmodel hebben. Duurzaam in de zin van “bestendig”, en dat kan een groene basis hebben.

Het Parijse akkoord zorgt voor die groene achtergrond en is een factor van betekenis. De overeengekomen klimaatdoelstellingen zullen een impact hebben die veel verder reikt dan olie- en gasbedrijven of de chemie. Hele ketens binnen de industrie- en dienstensectoren moeten zich bezinnen op welke wijze zij geld kunnen blijven verdienen. De klimaatdoelstellingen zullen (groten)deels beperkingen opleggen, maar bieden ongetwijfeld voor sommige bedrijven enorme kansen. Kansen om trage concurrenten weg te vagen, of om geheel nieuwe markten te ontwikkelen.

Beleggers mogen van topbestuurders verwachten dat zij duidelijkheid bieden over de mogelijke gevolgen van het Parijse akkoord op het risicoprofiel en groeikansen voor hun onderneming.

Daar is niets groens aan. Het is de keiharde zakelijke werkelijkheid.

Auteur: Errol Keyner
Deze column is verschenen in Effect 12 2016