De rituele dividenddans tussen bestuur en aandeelhouders tijdens aandeelhoudersvergaderingen blijft een aandoenlijk schouwspel. Aandeelhouders roepen om (meer) dividend en bestuurders verschuilen zich achter het dividendbeleid.
Een grijnzende president-commissaris sneert daarbij de bedelaars nog na dat diezelfde aandeelhouders eerder nog het dividendbeleid hadden goedgekeurd. Een goede voorzitter is niet vies van sarcasme, maar indien nodig zit ook sadisme in zijn gereedschapskist
Uiteraard weten commissarissen en bestuurders ook brandjes te blussen, want na de vergadering worden de plooien gladgestreken. Zij bewegen zich een uurtje onder het volk en een warme handdruk, lauwwarme hapjes en een biertje blijken effectief om de frustratie van de mokkende aandeelhouders tot beheersbare proporties terug te brengen. Volgepropt met ongezonde — maar gelukkig gratis — versnaperingen keren de aandeelhouders huiswaarts, uitkijkend naar de vergadering van volgend jaar.
Grappig? Aandeelhouders, bestuurders en commissarissen doen zichzelf — en de onderneming — tekort door niet serieuzer te denken en te discussiëren over dividend en dividendbeleid.
Het doel van een onderneming is economische waarde te creëren. Dit betekent dat de onderneming beschikbare gelden moet investeren, zolang die investeringen naar verwachting voldoende renderen. Hoe onzekerder het verwachte rendement, hoe hoger de rendementseisen.
Rationele aandeelhouders zullen resoluut dividend weigeren, indien de investeringsmogelijkheden voor hun onderneming voldoende aantrekkelijk zijn. Daarentegen zullen professionele bestuurders en commissarissen hun onderneming rigoureus omvormen tot een sterfhuis, zodra ze inzien dat ze de kapitaalkosten niet kunnen terugverdienen. Alle kasstromen worden dan meteen als dividend uitgekeerd.
Het dividendbeleid van veel ondernemingen gaat uit van een bandbreedte (typisch 40-50 procent) van de winst die als dividend wordt uitgekeerd. Deze insteek is eerder pragmatisch dan economisch onderbouwd. De discussie over dividend is fundamenteel en dient jaarlijks op serieuze wijze in de aandeelhoudersvergadering te worden gevoerd.
Het vereist wel rationele aandeelhouders en professionele bestuurders en commissarissen.
Auteur: Errol Keyner
Deze column is verschenen in Effect 09 2016