Koud zes maanden terug lag de economie nog in coma en trokken centrale banken en overheden alles uit de kast om de patiënt te reanimeren. Maar nu de covid-teugels gevierd worden, spoelen opgepot geld en opgekropte consumptiedrang over de dorre akkers van onze economie, geholpen door biljoenen stimuleringsgeld.  

Daarmee is voor sommigen de vraag wie het spook nieuw leven heeft ingeblazen meteen beantwoord: spilzieke politici die met hulp van gelddrukkende centrale bankiers de koopkracht van zuurverdiende centen op het spel zetten. Traditioneel greep deze groep naar goud als antidotum tegen geldontwaarding. De goudvoorraad kan tenslotte niet door onbetrouwbare overheden worden gemanipuleerd, is het idee. 

Het moderne goud heet cryptovaluta, met hackers als mijnwerkers en energieslurpende servers als pikhouweel. Ook hier geldt als vermeend voordeel dat de cryptovoorraad niet door de staat kan worden beïnvloed. Maar net als goud bieden cryptovaluta’s twijfelachtige bescherming tegen koopkrachtverlies. In de jaren 80 daalde de prijs van goud in vijf jaar bijvoorbeeld met bijna 70 procent, terwijl inflatie juist in dat decennium de koopkracht decimeerde. De koers van bitcoin, primus inter pares onder de crypto’s, kelderde in mei binnen twee weken meer dan 40 procent, waarmee het als waardestabilisator meteen is gediskwalificeerd. 

Wat beleggers wel kunnen doen om zichzelf te beschermen, klinkt wellicht een tikkeltje ouderwets, maar heeft een prima staat van dienst: zet geld dat je de komende jaren nodig hebt op een spaarrekening. Als de inflatie aanhoudt, zal ook de spaarrente weer stijgen.  

Voor de lange termijn bieden aandelen betere bescherming. Als mede-eigenaar heb je tenslotte recht op jouw deel van de winst. Bij aanwakkerende inflatie kan die winst aanvankelijk worden verstoord, maar omdat winsten en koersen zich uiteindelijk conformeren aan het nieuwe prijspeil, zijn trouwe aandeelhouders in het verleden ruimhartig voor dat initiële risico gecompenseerd. Zowel in tijden met, als zonder inflatiespook. 

Dit is een column van Marius Kerdel en Jolmer Schukken, oprichters van Triple Partners en auteurs van De Beleggingsillusie.