Iets soortgelijks geldt voor ‘duurzame’ beleggingsfondsen. Omdat er geen eenduidige definitie van duurzaamheid bestaat, wordt die term zowel gebruikt door beheerders die milieu- en sociale problemen serieus willen aanpakken, als door fonds­managers die het voornamelijk zien als een mooi marketinglabel om wat extra vermogen aan te trekken. Duurzaam beleggen is immers populairder dan ooit: volgens Morningstar was begin 2021 wereldwijd 2.000 miljard dollar in duurzame fondsen belegd, een ruime verviervoudiging in vier jaar.  

Gelukkig schoot de EU begin dit jaar te hulp met een aantal spelregels waaraan duurzame beheerders moeten voldoen. Maar er blijft volop onduidelijkheid. Ten eerste is de term duurzaam een verzamelbak aan subthema’s: klimaatverandering, diversiteit, discriminatie, gedegen toezicht en gezondheid, om er maar een paar te noemen. Daarnaast is er een woud aan standaarden, elk met hun eigen nadruk en methodologie. Zo krijgt een bedrijf als Boeing van de ene duurzame beoordelaar een 9, ter-wijl een andere een 3 uitdeelt.  

Zijn duurzaamheidslabels dus nutteloos? Dat niet, maar het is lastig om in je eentje de weg door het duurzame doolhof te vinden. Een duurzaam label is hierbij een gids met beperkte waarde. Om financieel bij te dragen aan voor jou belangrijke thema’s kun je misschien beter een deel van je vermogen heel gericht inzetten. Bijvoorbeeld door te investeren in een impactfonds dat zich expliciet en transparant op een strak omschreven onderwerp concentreert.  

De rest van je vermogen kun je dan als vanouds verstandig spreiden. Die goede, trouwe beurs blijft ook hier een prima bron van informatie. Bedrijven die lak hebben aan duurzaamheid lopen risico’s die door zowel duurzame als niet- duurzame beleggers worden afgestraft. 

Dit is een column van Marius Kerdel en Jolmer Schukken, oprichters van Triple Partners en auteurs van De Beleggingsillusie.