Daarin staan van alle leden van het bestuur niet alleen de leeftijd, het geslacht en de nationaliteit te lezen. Ook heeft Unilever de bestuurders uitgesplitst naar ‘etniciteit’ - oftewel ras. Zo leren wij dat vijf bestuurders blank zijn, één zwart en drie Aziatisch. Ik weet niet of er nog meer etniciteiten bestaan op aarde, maar zo ja, dan maken die geen deel uit van het bestuur van Unilever. Shell is terughoudender. Onder het hoofdje ‘Ethnic diversity’ meldt het gas- en olieconcern: “The Board is satisfied that it currently meets the recommendations from the Parker Review”. Ik kon mij er niet toe brengen die aanbevelingen op te zoeken.

Laat overigens niemand denken dat Shell terughoudend is met het verstrekken van informatie aan aandeelhouders. Naast het traditionele jaarverslag en de jaarrekening inclusief het Remuneration Report verstrekt Shell ook een apart Sustainability Report en een Tax Contribution Report. Daarnaast zijn voor geïnteresseerden beschikbaar het Shell Energy Transition Report, het Payment to Governments Report en een apart overzicht van sustainability performance data. Dat meldt Shell allemaal na een boekjaar dat de historie van de onderneming vooral in zal gaan als het jaar dat het dividend werd verlaagd.

Tja, dividend. Wat moeten ondernemingen eigenlijk vertellen in hun jaarverslag?

Na de alweer vergeten beurskrach rond de opkomst van internet, moesten steeds meer risico’s worden vermeld. Maar zoals de katholieke kerk liever praat over ziekenzorg en missiewerk dan over de financiën van het Vaticaan, zo praten grote ondernemingen het liefst over wat actiegroepen willen horen die op hun beurt de pensioenfondsen bestoken die op hun beurt alleen maar aandeelhouders zijn omdat aandelen de enige belegging zijn die kans biedt op indexering van pensioenuitkeringen.

Dit is een column van Paul Frentrop, expert op het gebied van corporate governance.