Het was duidelijk: Curry had hot hands. Dus bleven zijn teamgenoten hem de bal geven en schreeuwden de commentatoren: “Steph is on fire!” Het resultaat? Winst voor zijn team en 62 punten voor Curry. Zijn hoogste score ooit.

In beleggingsland is Cathie Wood op dit moment de manager met de hot hands. Vorig jaar haalde ze met haar Innovation Fund meer dan 150 procent rendement! Geen wonder dat beleggers nu in ongekende getalen hun geld aan haar toevertrouwen. “Cathie is on fire!”

Er is echter één probleem: hot hands bestaan niet. Niet bij basketbal. En niet bij fondsmanagers. Basketballiefhebber en Nobelprijswinnaar Amos Tversky bestudeerde de data die de Amerikaanse basketbal league tot in het miniemste detail bijhoudt. De conclusie van zijn onderzoek was een koude douche voor de hot hands-adepten. Een succesvol schot bleek de kans zelfs te verkleinen dat de volgende poging zou slagen. Het omgekeerde van het hot hands-effect dus.

Natuurlijk kwam Tversky wel reeksen van aaneengesloten swooshes tegen. Maar niet vaker dan je statistisch zou verwachten. Curry treft bijvoorbeeld gemiddeld met zo’n 50 procent van zijn schoten de basket. Dan is het logisch dat hij soms vier, vijf of zes keer achter elkaar scoort. Mensen zien dan een patroon. Steph is on fire. Maar het is een willekeurige reeks, die op basis van simpele kop-of-muntstatistiek te verwachten is.

Hetzelfde gebeurt bij beleggen. Na een reeks vette jaren krijgen gevierde fondsmanagers als Cathie Wood niet alleen magische inzichten toegedicht, ze worden ook bedolven met geld van nieuwe beleggers die willekeur aanzien voor wijsheid. Maar omdat hot hands ook bij fondsmanagers niet bestaan, lopen die gelukszoekers een groot risico om bedrogen uit te komen en louter de rit naar beneden mee te maken.

Dit is een column van Marius Kerdel en Jolmer Schukken, oprichters van Triple Partners en auteurs van De Beleggingsillusie.