De overeenkomst tussen de vier is dat zij in het buitenland veel meer kunnen verdienen. Maar er zijn ook verschillen. Zo ontving Ajax vele tientallen miljoenen aan transfersommen, maar krijgt ING niks. Het grootste verschil is wel de wijze waarop de salarissen van de spelers worden bepaald. Bij Ajax is dat een interne zaak. Bij ING is dat de taak van commissarissen, speciaal de politiek goed verbonden Hans Wijers, Jan Peter Balkenende en Herna Verhagen. Die moesten opereren binnen strakke wettelijke kaders. Ook heeft de Europese Unie bepaald dat aandeelhouders elke vier jaar hun beloningsbeleid moeten beoordelen.

Los van alle regels bestaat er ook nog het zogeheten ‘maatschappelijk draagvlak’. Daar hecht de bank aan. Maar wat is het precies? Van dat draagvlak weten we alleen dat het flinterdun is, omdat iedereen het een schande vindt dat ING met belastinggeld is gered, hoewel die tijdelijke steun de maatschappij bijna 5 miljard euro winst heeft opgeleverd en daarmee de beste investering is die de Nederlandse overheid ooit heeft gedaan.

Dit jaar moesten aandeelhouders zich weer uitspreken over het beloningsbeleid. Maar van de commissarissen mochten ook anderen hun duit in het zakje doen. Vanwege dat draagvlak.

ING heeft een maandenlange ‘stakeholderdialoog’ gevoerd met klanten, met vakbonden, met werknemers én met een stuk of tien grote aandeelhouders. Die grootaandeelhouders – allemaal buitenlandse instellingen – vonden de jaarlijkse beloning van Ralf Hamers allemaal te laag. De ‘stakeholders’ vonden het niveau veel te hoog.

De raad van commissarissen besloot niet naar de aandeelhouders te luisteren. Ralph Hamers vertrekt naar Zwitserland. De commissarissen blijven. Hebben zij gehandeld in het belang van de vennootschap? Vast staat dat ING in tijden van crisis een nieuwe leider moet vinden.

Dit is een column van Paul Frentrop, expert op het gebied van corporate governance.