Door hun succes als maatstaf te nemen, wordt alles eronder onaantrekkelijke middelmatigheid. Het gevolg is dat menig aspirant-ondernemer, sporter of kunstenaar zich verliest in eindeloos geschaaf. Verlamd door de druk die onbereikbare lat te evenaren, komen ze uiteindelijk tot weinig resultaat.

Ook voor sommige beleggers is perfectie het streven. Met een scherp oog zoeken ze naar de nieuwe Apple of Amazon, wachtend op het perfecte instapmoment. Investeren in brede indexfondsen en gewoon beleggen wanneer geld beschikbaar komt? Dat is de weg van de middelmaat.

We trekken echter de verkeerde les uit de levens van onze grote voorbeelden. Ten eerste is hun talent uniek – en daarmee een twijfelachtige maatstaf voor gewone stervelingen. Belangrijker: hun ‘perfectie’ is niet het gevolg van eindeloos schaven en wachten op dat ene moment, maar het product van een weg vol inspanningen, bezaaid met mislukkingen. Wie wil excelleren, moet juist bereid zijn te falen. “Perfectie is de vijand van het goede”, oordeelde Voltaire al in de achttiende eeuw.

Neem Steve Jobs. Na zijn terugkeer in 1997 scheerde hij rakelings langs de afgrond met Apple, het bedrijf dat hij zelf oprichtte, maar waar hij desondanks dertien jaar eerder bij was ontslagen. En voor elke iPhone of MacBook is er een Lisa of Apple Power Cube, zeperds waar we nooit meer iets van horen. Zelfs een icoon als Jobs kon dus niet voorspellen welke van zijn creaties succesvol zou worden.

Iets soortgelijks geldt voor perfecte beleggingen. In de praktijk komen die niet alleen hoogst zelden voorbij; als je geen Warren Buffett heet, is het maar de vraag of je ze op het moment zelf zult herkennen, of pas achteraf kunt identificeren. Beleggers die wachten op perfectie, lopen ondertussen ‘goed’ rendement mis en geven zichzelf zo juist een kleinere kans op succes.

Dit is een column van Marius Kerdel en Jolmer Schukken, oprichters van Triple Partners en auteurs van De Beleggingsillusie. www.debeleggingsillusie.nl