Merrill Lynch had ons net ‘aangeboden’ om in het Advantage Fund van hedgefondsmanager John Paulson te beleggen. Dezelfde Paulson die zijn investeerders in de twee jaar daarvoor 20 miljard dollar rijker had gemaakt door te gokken op de implosie van de Amerikaanse huizenmarkt. Nou ja, 20 miljard minus de 4 miljard in fees voor hemzelf om precies te zijn.

Het valt niet te ontkennen, wat we voelden was naakte hebzucht. Stel je voor dat wij aan zijn zijde zouden staan, als koning Midas de volgende weeffout in het financiële systeem in goud zou veranderen?

Gelukkig hadden we ons net verdiept in de vele gedragsvalkuilen die beleggers tot onverstandige beslissingen kunnen verleiden. In de lift trokken we al snel de conclusie dat we leden aan een typisch geval van het recentheidseffect: de neiging om prestaties uit het recente verleden voorspellende waarde toe te kennen. En in Paulsons geval zag die extrapolatie er likkebaardend lekker uit.

Niet iedereen wist aan de recentheidsban te ontsnappen en nieuw geld klotste bij Paulson dan ook tegen de plinten: eind 2009 beheerde het Advantage Fund bijna 40 miljard dollar. Helaas bleek koning Midas zijn magie kwijt. Van elke 100 dollar die zijn nieuwverworven fans in 2009 aan hem toevertrouwden, was eind 2017 ongeveer 30 dollar over. Belegd in een simpel S&P 500-indexfonds zou diezelfde 100 dollar naar zo’n 280 dollar zijn gestegen. Het fonds liep leeg.

Toch hoeven we met Paulson geen medelijden te hebben. Hij kon al die tijd gewoon zijn vaste management fee van 2 procent per jaar opstrijken. Ondanks de klappen die hij als investeerder in zijn eigen fonds voor de kiezen kreeg, groeide zijn vermogen daardoor tot zo’n 5 miljard dollar. Een klassiek voorbeeld van “Kop ik win, munt u verliest.”

Geluk en wijsheid zijn moeilijk te onderscheiden. Laat u nooit meeslepen door duizelingwekkende succesverhalen. Het zijn slechte raadgevers voor de toekomst.

Dit is een column van Marius Kerdel en Jolmer Schukken, oprichters van Triple Partners en auteurs van De Beleggingsillusie.