Uit dit laatste schandaal (laten we tenminste hopen dat het hier na het drukken van deze Effect bij is gebleven) bleek dat de bank een structureel probleem heeft met de interne communicatie en controle.

De Banca d’Italia stelde na een inspectie tussen oktober 2018 en januari 2019 vast dat er fouten gemaakt zijn bij de controle door ING. In het in maart verschenen jaarverslag over 2018 wordt er niet over de Italiaanse toestanden gesproken. Dat is in mijn ogen tekenend voor een gebrekkige communicatie, die bij ING vermoedelijk ook intern tekortschiet.

Het missen van risicosignalen leidt tot kostbare schandalen. De keten van toezicht bij grote bedrijven schiet dan tekort. Bij beursgenoteerde bedrijven zouden de auditcommissies hier meer verantwoordelijkheid mogen nemen.

De huidige toezichtketen is onvoldoende toegerust om financiële risico’s tijdig te signaleren, terwijl dat wel nodig is om een betrouwbaar beeld te krijgen van de levensvatbaarheid van een onderneming. Gevolg is dat beleggers regelmatig worden overvallen door financiële uitglijders van bedrijven. Danske Bank, Rolls Royce, Imtech en Carillon waren sprekende voorbeelden die ING in dat verband voorgingen.

Bij de witwasaffaire bij ING bleek EY, die tot 2015 de externe accountant was, van niets te weten. In de jaarverslagen van 2016 en 2017 is er slechts zeer summier gerapporteerd over deze risico’s. Het nieuws over deze zaak kwam niet uit de toezichtketen, maar van het Openbaar Ministerie.

Het gaat mij nu niet om de schuldvraag, maar bij de Nederlandse witwasaffaire bij ING heb ik de indruk dat er nauwelijks overleg is geweest tussen DNB en de externe accountant, terwijl er wel al jaren overleg gaande was tussen het Openbaar Ministerie, DNB en ING. Als de externe accountant daar niet bij betrokken was, vraag ik me af waarom niet.

Dit is een column van Paul Koster, directeur van de Vereniging van Effectenbezitters.