Dat mag. Ik neem aan dat er geen instantie bestaat die bijhoudt waar de mensen zitten die er destijds van overtuigd waren dat het kapitalisme onvermijdelijk leidt tot de verelendung van de arbeider; dat het bedrijfsleven erop uit is iedereen en alles kapot te maken en dat alleen een door revolutie gezuiverde overheid in staat is om de mensheid te redden. De liberale rechtsstaat is lankmoedig.

Ik moest hieraan denken toen op een congres van institutionele beleggers een vlammend betoog op applaus werd onthaald, dat erop neerkwam dat de maatschappij haar vertrouwen in het bedrijfsleven heeft verloren en dat daarom het doel van (beursgenoteerde) ondernemingen geherdefinieerd moet worden: ze zijn er niet om winst te maken, maar hebben een maatschappelijke taak. De termen ‘lange termijn’ en ‘duurzaamheid’ vallen vaak in dergelijke toespraken en geven – net als global warming – toehoorders het warme gevoel in goed gezelschap te verkeren.

Maar volgens mij is het vertrouwen in ondernemingen helemaal niet weg. Consumenten kopen bij voorkeur babyvoeding van beursgenoteerde producenten. Zij vestigen hun hoop op medicijnen van de farmaceutische industrie. Vol vertrouwen nuttigen zij pizza’s, sauzen, ijs en drank gemaakt door multinationals. Zij vertrouwen hun veiligheid toe aan steeds veiliger auto’s gemaakt door gigantische ondernemingen. Zij stappen gedachteloos in vliegtuigen gemaakt door wapenfabrikanten. En financiële instellingen? Niemand haalt zijn geld van de bank om het in zijn achtertuin te begraven.

Gebrek aan vertrouwen wordt als argument ingezet door mensen die nooit vertrouwden in de ondernemingsgewijze productie. Zij wikkelen vertrouwen om de stok waarmee ze de hond altijd al probeerden dood te slaan. 

Dit is een column van Paul Frentrop, expert op het gebied van corporate governance.