Het zou echter logischer zijn, bibberend achter je stuur te kruipen. Per afgelegde kilometer is de kans dat je verongelukt in je auto namelijk vijf keer zo groot. Als je doel is om ongehavend op je eindbestemming aan te komen, is vliegen dus met straatlengtes de veiligste optie.

Welk middel biedt beleggers de kleinste kans op brokken? Spaargeld of staatsobligaties liggen voor de hand; die krijgen van de toezichthouder immers het predicaat ‘zeer laag risico’ opgespeld.

Maar als je doel is om de koopkracht van je vermogen te laten groeien om over zeg dertig jaar comfortabel met pensioen te gaan, schiet de spaarroute ernstig tekort. Na aftrek van belasting en inflatie komt het rendement op spaargeld nu ruimschoots onder nul uit, dus als je risico definieert als de kans dat je je doelstelling niet haalt, is het risico van spaargeld in dit geval juist zeer hoog.

Bij aandelen slaan de traditionele risicograadmeters rood uit. Op het eerste gezicht begrijpelijk. Als je je vermogen in een wereldwijd gespreide portefeuille van aandelen belegt, is de kans dat je portefeuille morgen minder waard is, niet veel beter dan kop of munt.

Maar over een termijn van dertig jaar is in het verleden de koopkracht van zo’n gespreide portefeuille aandelen nog nooit afgekalfd. En gemiddeld genomen zou de reële waarde van je portefeuille over zulke periodes zijn verdriedubbeld.

Welke belegging het grootste risico oplevert dat je je doel niet haalt, hangt dus af van je eindbestemming. Ligt die ver in de toekomst, dan zijn aandelen juist een laag-risico optie. Maar dan moet je ook bij stevige turbulentie niet de neiging hebben om uit het vliegtuig te springen, anders past de figuurlijke vierwieler misschien toch beter bij je.

Dit is een column van Marius Kerdel en Jolmer Schukken, oprichters van Triple Partners en auteurs van De Beleggingsillusie.