Naast alle zorgen over gezondheid en baan of eigen onderneming, ondergaan sommige beleggers angstig de waardedaling van hun effectenportefeuille. Beleggers met meer dan een decennium ervaring op de klok weten beter. Of behoren beter te weten. In plaats van in paniek hun portefeuille te liquideren, stellen zij zich de vraag of dit het moment is om bij te kopen of dat geduld beloond wordt met nog grotere aanbiedingen later.

Als u daarbij naar mij kijkt, moet ik u teleurstellen. Genetisch ben ik weliswaar een koopjesjager, maar helaas van het foute soort. Fout in twee opzichten zelfs. Allereerst vind ik iets al heel snel te duur, waardoor dure maar mooie aandelen mijn portefeuille nooit bereiken, of bij een stijgende markt veel te snel winst wordt genomen in eerder gekochte aandelen.

Mijn tweede schaduwkant speelt nu parten. Dolblij met de eerste koersdalingen van zo’n 20 procent gingen bij mij alle remmen los en regende het kooporders. De voortzetting van de daling had gelukkig geen gevolgen voor mijn nachtrust – beleggen met geleend geld was een jeugdzonde en dat is (erg) lang geleden – maar ik ergerde mij rot. Niet aan de extra daling, maar aan het feit dat ik nauwelijks cash meer had om nog grotere koopjes binnen te hengelen.

Teleurgesteld zie ik de markten verder dalen en de koopjes aan mijn neus voorbijgaan. Paradoxaal lijkt het op de ervaring van toen ik veel aandelen vroegtijdig had verkocht, waardoor ik de helft van de stijging vanaf de kredietcrisis miste.

Te vroeg verkopen, te vroeg kopen. Iedere buy-and-hold-belegger doet het beter dan ik. Ben ik toch nog een voorbeeld voor u. Voor hoe het niet moet.

Dit is een column van Errol Keyner, adjunct-directeur van de VEB